حضرت صادق (ع) فرمود:« هرکه نماز خواند و در نماز خود اقبال داشته و توجه او به نمازش باشد و در نماز حدیث نفس نکند و در فکر و تذکّر دیگری نباشد و یا سهوی نکند، در نماز اقبال میکند؛ خدا هم مادامی که او بر نماز خود اقبال کرده، به او اقبال میکند. بسا هست که نصف نماز او بالا میرود ( به اندازة توجّه و اقبال او) و بسا ربع یا ثلث یا خمس آن!! جز این نیست که بندگان مأمور شدند تا برای تکمیل آن چه که از واجبات از دست رفته و فوت شده نماز گزارند و نوافل را به جا آورند.»
از این بیان گهربار امام (ع) به این نتیجه میرسیم که توجّه، تمرکز، صعودِ عبادات و پذیرش آن از طرف پروردگار به مراقبه و توجّهِ حواس – نه صرف آداب ظاهری – بستگی دارد؛ بلکه کمال نماز به اقبال و توجّه است. چون خداوند بندگانش را دوست دارد و میخواهد به نحوی آنان را به مراتب عالیه برساند، فرموده است:« اگر در نماز کسر، نقص و بیتوجهی بوده است؛ با نوافل و مستحبات، واجباتِ منقوصه (ناقص) را تکمیل کنید». البته در تمام عبادات هر اندازه مراقبة نیّت و فکر، بهتر و مستقیم تر و بدون اعوجاج و پراکندگی باشد، اقبال در آن بیشتر شود و حق هم به آن بنده اقبال مینماید.